Soudabeh Rokni

نوشتن درباره قصه های سودابه و شخصیت هایی که در کتاب می توو در غربت آفریده است در فقط یک پاراگراف کار بسیار دشواری است. چرا که هر قصه هزارتویی است شگفت انگیز و می شود درباره هرکدام ساعت ها حرف زد و تحلیل نوشت. شخصیت های داستان به زعم نویسنده همه از تجربه های زیسته خودش می آیند و حوادث و وقایع هیچ کدام زاییده خیال نیستند و در فضایی غیر واقعی اتفاق نمی افتند. نگاه تیزبین سودابه روزی این شخصیت ها و رویدادها را به درستی ضبط کرده و در زمان و مکانی دیگر حاصل آن را به رشته تحریر در آورده است. قصه گویی مهارتی است که سودابه برای مبارزه با فراموشی برگزیده است. نسل جدیدتر باید از سرگذشت نسل ما باخبر شود و می توو در غربت کتابی خواندنی است از قصه هایی متفاوت  که به درستی بازگو کننده حکایت های چهل سال گذشته ایران و علت مهاجرت و زندگی حدود پنج میلیون ایرانی در غربت است. از بین یازده قصه این کتاب من از همه بیشتر قصه کمیته خیابان زنجان را دوست دارم که از عشقی نافرجام یاد می کند و از ماجراهای پشت پرده آن صحبت به میان می آورد. ماجراهایی که هرکدام از ما روزی به چشم دیده ایم و بی آن که متوجه باشیم از کنارش با بی اعتنایی یا در عین بی خبری راحت گذشته ایم. اما نسل امروز مثل شخصیت داستان سودابه دربرابر این جنایت آشکار ساکت نمی ماند و برای آن چه حقش است تا پای جان می جنگد تا هیچوقت بار حسرت و پشیمانی را تا پایان عمر با خود حمل نکند.